به گزارش مشرق، یکی از محققان صنعت غذایی در بخشی از یادداشت خود درباره نستله می‌نویسد: آفتاب در حال بالا آمدن بود که من در ماه می سال 2011 به شمال دریاچه ژنو رسیدم. آنجا مملو بود از آزمایشگاه‌ها و نیز دفتر تحقیقاتی نستله.

 

من ماه‌ها درباره تحقیقات و پژوهش‌های خلاقانه و فوق‌العاده نستله چیزهایی شنیده بودم و حالا آمده بودم خود اطلاعاتی را که احتمالاً به درد کتابم می‌خورد به چشمم ببینم. واقعیت این است که نستله یکی از پیشگامان صنایع غذایی در دنیاست که توانست کرافت را نیز تحت شعاع قرار دهد و به بزرگ‌ترین تولیدکننده صنایع غذایی در آمریکا و جهان تبدیل شود.

 

شرکتی که در سال 1866 برای تولید شیرخشک بچه تولید شده بود حالا دیگر به غول بلامنازع بسیاری از خواروبار و نوشیدنی‌ها و غذاهای یخ زده تبدیل شده است. فروش سالانه نستله در سال 100 میلیارد دلار را پشت سر گذاشته که بیش از 10 میلیارد دلار آن سود خالص است.

 

شاید جالب‌ترین نکته درباره نستله را یکی از محققان سابق آن به من گفت: نستله یک تولید کننده غذا نیست، بانکی سوئیسی است که غذا چاپ می‌کند.
 
علاوه بر این اعداد و ارقام نستله در بعد تحقیقاتی نیز بسیار پیروست و می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین امیدها برای تغییرات در صنایع غذایی تلقی شود. توکیو، لوزان، پکن، سانتیاگو و سنت لوئیس 700 کارمند در بخش تحقیقاتی را در خود جای داده‌اند که نیمی از آن‌ها دانشمندان این حوزه‌اند. هر ساله 70 آزمایش کلینیکی، 400 صفحه تحقیقات و 300 همکاری تحقیقاتی توسط این شرکت صورت می‌گیرد. این تحقیقات تا حوزه‌هایی مانند تصویرسازی ذهنی و تأثیر خوردن بستنی بر نورولوژی مغزی را نیز در بر می‌گیرد.

اگر چه تحقیقات متنوعی را شاهد بودم اما یکی از جالب‌ترین آنها در اتاقی بود که آزمایشگاه امولسیون نام داشت. دو محقق این آزمایشگاه وظیفه داشتند روند ورود چربی به بدن از خوردن بستنی تا ورود آن به روده کوچک را پیگیری کنند. نتیجه‌ای که من از مشاهداتم گرفتم این بود که آنها دائماً تلاش می‌کنند ذرات چربی را به گونه‌ای در بستنی توزیع کنند که فرد چربی بستنی را بیش از آن چه واقعاً هست تصور کند.

ترفند دیگر آنها زمانی بود که می‌خواستند مردم را از نوع چربی به کار رفته در این محصولات غافل کنند، به گونه‌ای که کسانی که بستنی را می‌خورند متوجه تغییرات در چربی استفاده شده در بستنی نشوند. آنها نام این ابداع خود را چربی «کپس.لی» گذاشته بودند که در آن اگر چه روغن‌های اشباع نشده‌ای مانند روغن آفتابگردان استفاده می‌شد اما با اضافه کردن شکر یا پروتئین و تبدیل آن به پودر، باعث می‌شدند که استفاده از این پودرها در بستنی یا کیک، حس خوشمزگی و جذب روغن‌های اشباع شده را به فرد تلقین کند.
 
در آزمایشگاهی دیگر محققان در تلاش بودند تا با برخی تغییرات حس خوشایند بودن غذاها را به مردم بدهند. آنها قصد داشتند تا با دستکاری ماست‌ها، مردم را با کالری کم‌تر سیر کنند. به همین خاطر مجبور بودند که مقادیر فراوانی فیبر به این ماست‌ها اضافه کنند. در واقع همان‌طور که ارکنر به من گفت، هدف از این کار این بود که مردم هر چه می‌خواهند بخورند بدون آن که سیر شوند.

با این حال، نستله از دیگر طرح‌های خود نیز دست برنداشت و تلاش کرد به فرمول نوشیدنی برسد که با خوردن آن وزن انسان کم می‌شود. این نوشیدنی در سال 2007 با همکاری کوکا کولا از ترکیب چای سبز، کافئین و دو نوشیدنی ساخت این دو کمپانی ساخته شد و روی آن برچسب سوزاننده کالری خورد.

با توجه به آماری که خود نستله منتشر کرده، گروه هدف باید برای کاهش وزنی یک پوندی 180 قوطی این نوشیدنی را مصرف می‌کردند با این حال حتی برخی از کسانی که در این آزمایش‌ها شرکت کردند نه فقط وزنشان کم نشد بلکه با کاهش سرعت سوزاندن کالری اضافه وزن نیز پیدا کردند. با این حال سال 2009 کوکاکولا و نستله شروع به تبلیغات برای این محصول کردند و آن را عامل نصف شدن اضافه وزن خواندند.

چندی پیش نیز سایت مشرق در گزارشی میدانی از ژنو نوشته بود: «شرکت‌های بزرگ چندملیتی آب را حق طبیعی مردم تلقی نمی‌کنند و معتقدند که هر کس سرچشمه‌های آب را بخرد، مالک آب است و اگر مردم از تشنگی بمیرند هم این حق را دارند که به آنها آب برای آشامیدن ندهند.
 
کمپانی‌های بزرگ و چندملیتی تولید نوشیدنی معمولاً نسبت به شهروندان هم در اولویت بهره برداری از چاه‌های آب و حتی کاهش مالیات قرار می‌گیرند، چون اشتغال زایی می‌کنند که ظاهراً برای دولت‌ها از حقوق شهروندان مالیات پرداز در دسترسی به آب آشامیدنی هم مهم‌تر است.

این کمپانی‌ها، از جمله کوکا کولا و نستله که از مناطق اطراف میشیگان آمریکا آب چاه را استخراج می‌کند و نام آن را بهار لهستان می‌گذارند، میلیون‌ها گالن آب را استخراج و مردم را با کمبود آب مواجه می‌کنند.

در منطقه کوچکی در پاکستان، دیلوان یکی از ساکنان این منطقه می‌گوید که کودکان این منطقه هر روز به خاطر آلودگی آب بیمار می‌شوند. مقصر چه کسی است؟

 

منبع: صبح نو